بعثت نبی اکرم و ناله شیطان
«عنه، قال: حدثنی أبی، عن الحسن بن علی بن فضال، عن علی بن عقبة، عن أبی عبدالله (علیه السلام)، قال: «إن إبلیس رن رنینا،لما بعث الله نبیه على حین فترة من الرسل، و حین نزلت أم الکتاب»(البرهان،ج1،ص97)؛
بعثت نبی اکرم به عنوان آخرین مقطع از رسالت انبیاء و اکمال دین،برآورده کننده انتظار هزاران ساله و مقدمه سازی هزاران نبی خداوند برای تبیین و پیش برد دین خداوند بود تا این مسیر به وجود مقدس نبی اکرم منتهی گردد،از همین روی در نهج البلاغه،امام دوران بعثت را دوران شکوفایی و بازگشت نور تام الهی معرفی نموده اند؛چراکه پس از مبعوث شدن حضرت،بشر توان تحمل و فهم بالاترین معارف الهی در قرآن کریم را یافتند و دین پس از گذران مقاطع بسیار تاریخی،به مرحله پایانی خود رسید که در آن،دین خاتم مهیمن بر همه ادیان و حاکم بر آنان بود.
بخش دوم،از غضب شیطان ناظر به نزول قرآن کریم و خصوصا سوره مبارکه حمد بوده که مشتمل بر معارف فشرده موجود در قرآن کریم بوده همانطور که روایات با لطافت بیانی و تعبیری خود،این جایگاه را تبیین نموده اند؛«عن محمد بن سنان، عن أبی الحسن موسى بن جعفر، عن أبیه (علیهما السلام)، قال: قال لأبی حنیفة: «ما سورة أولها تحمید، و أوسطها إخلاص، و آخرها دعاء؟» فبقی متحیرا، ثم قال: لا أدری.
فقال أبو عبدالله (علیه السلام): «السورة التی أولها تحمید، و أوسطها إخلاص، و آخرها دعاء، سورة الحمد»(همان)؛سوره حمد مشتمل بر تمام دین و رسیدن به مدارج بالای عبودیتی و ارتباطی با خداوند و حاوی همه سلوک معرفتی انسان در مسیر رشد خود است.
