تقرب امام به خداوند
«قال: «إن الله أعظم و أعز و أجل و أمنع من أن یظلم، و لکنه خلطنا بنفسه، فجعل ظلمنا ظلمه، و ولایتنا ولایته، حیث یقول: إِنَّما وَلِیُّکُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِینَ آمَنُوا»(البرهان،ج1،ص224)؛خداوند متعال ائمه اطهار را از خود قرار داده و ولایت ایشان را ولایت خود و ظلم بدان ها را ظلم به خود محسوب نموده است؛امام در تقرب محض خداوند بوده به نوعی که چیزی از نفسانیت و ابعاد مادی و نفسانی در ایشان وجود ندارد و در مقام فناء تام نسبت به ذات خداوند قرار دارند.از همین روی تمامی سلوک و رفتار و سکوت ایشان مشتمل بر بندگی و توحید خداوند است و اراده آنها به غیر از اراده خداوند تعلق نمی گیرد،از همین جهت بوده که در رابطه ای دو طرفه همواره اراده خداوند همان اراده امام برشمرده شده و در احادیثی مطابق با حدیث فوق،ولایت امام ولایت خداوند و ظلم بدیشان ظلم به خداوند حساب شده است که ریشه در حقیقت داشته و هرگز این نوع انتصاب ها اموری اعتباری از جانب خداوند نیست.
