روح ایمان در هنگام گناه

«لا یزنی الزانی و هو مؤمن، و لا یسرق السارق و هو مؤمن، یفارقه روح الإیمان ما دام على بطنها، فإذا قام عاد إلیه»(البرهان،ج1،ص130)؛

هر نوع گناهی به تصریح روایات هرچند از جنس فواحش و گناهان کبیره باشد،در زمانی صورت می پذیرد که روح ایمان از انسان سلب شده و زمانی که او از عمل خود دست می کشد به سبب بازگشت این روح به وجود او،متنبه گشته و توبه می نماید و اگر این توبه به درازا انجامیده و او از گناه خود حقیقتا پشیمان نگردد،حاکی از این حقیقت است که او هنوز به روح ایمان خود بازنگشته است.لذا اگر مؤمن به عمل قبیحی روی می آورد به معنی از بین رفتن ایمان او تا ابد نیست بلکه در همان لحظه این ایمان از او بازستانده می شود؛چراکه با وجود نورانیت ایمان امکان رسوخ ظلمات و خطوات شیطانی وجود ندارد و مسلم است که پس از انجام این گناه،روح ایمان او گرفتار عقب ماندگی معنوی می گردد و به سبب این حجاب ایجاد شده،نورانیت و شفافیت گذشته را ندارد.