تعلیم عبودیت به ملائکه
«عن أیمن بن محرز، عن الصادق جعفر بن محمد (علیه السلام): «إن الله تبارک و تعالى علم آدم (علیه السلام) أسماء حجج الله کلهاعرضهم- و هم أرواح- على الملائکة، فقال: أنبئونی بأسماء هؤلاء إن کنتم صادقین بأنکم أحق بالخلافة فی الأرض- لتسبیحکم و تقدیسکم- من آدم (علیه السلام): قالُوا سُبْحانَکَ لا عِلْمَ لَنا إِلَّا ما عَلَّمْتَنا إِنَّکَ أَنْتَ الْعَلِیمُ الْحَکِیمُ.»(البرهان،ج1،ص165)؛
مطابق با روایت و ادله متعدد،ائمه طاهرین دارای خلقت نوری قبل از خلقت مادی خود بوده اند و در این جایگاه به حمد و تسبیح خداوند می پرداختند،تسبیح و معرفت توحیدی ایشان به مثابه ای بدون نقص بوده که خداوند رسالت تعلیم ملائکه را بدیشان واگذار نمود،منظور از تعلیم،آموزش های ظاهری نبوده بلکه ائمه اطهار حقیقت عبودیت و سلوک معنوی حقیقی را به منزه ترین موجودات هستی که تنها در حال عبادت خداوند هستند(ملائکه)آموزش داده اند و اگر عبودیتی نیز در هستی جریان دارد،به سبب وجود امام بوده والا عبودیتی در عالم واقع نمی گشت همانطور که مسالک دور از امام که به ظاهر عبادت می نمایند،حقیقتا عبودیتی ندارند.
