قوت روحی و جسمی انسان
«عن إسحاق ابن عمار، و یونس، قال: سألت أبا عبد الله (علیه السلام) عن قوله عز و جل: خُذُوا ما آتَیْناکُمْ بِقُوَّةٍ أ قوة [فی] الأبدان، أو قوة [فی] القلب؟ قال: «فیهما جمیعا»(البرهان،ج1،ص231)؛از امام صادق در خصوص این آیه سؤال پرسیده شد که آیا مراد از قوت،قوت جسمی است یا روحی؟حضرت فرمودند:هر دو را شامل می شود؛بین قوای مادی و روحی انسان تأثیرات متقابل و تنگاتنگی وجود دارد به نوعی که قوت قلبی می تواند موجب بالارفتن توان جسمی و انگیزه و انرژی بیشتر گردد و همینطور وجود بیماری روحی سبب به هدر رفتن مسیر جسم خواهد شد.خداوند در آیه شریفه به نبی خود دستور می دهد که رسالت را با قوت قلب و بدن پیگیر باش؛چراکه از طرفی دین تنها قوت روحی نبوده و لزوما باید به مرحله عمل انعکاس پیدا کند و از طرفی نیز قوت انبیاء الهی در هر دو زمینه بوده؛چراکه بدون شک ایشان بالاترین قوای روحی را داشت و وجود این نوع از قوت،سبب قوت رحمانی انسان می گردد.
