آیات متقن و متشابه

«و عنه: عن محمد بن الحسین، عن وهیب بن حفص، عن أبی عبدالله (علیه السلام)، قال: سمعته یقول: «إن القرآن فیه محکم و متشابه، فأما المحکم فیؤمن به و یعمل و أما المتشابه فیؤمن‏ به و لا یعمل‏ به، و هو قول الله تبارک و تعالى: فَأَمَّا الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ زَیْغٌ فَیَتَّبِعُونَ ما تَشابَهَ مِنْهُ ابْتِغاءَ الْفِتْنَةِ وَ ابْتِغاءَ تَأْوِیلِهِ وَ ما یَعْلَمُ تَأْوِیلَهُ إِلَّا اللَّهُ وَ الرَّاسِخُونَ فِی الْعِلْمِ‏»(البرهان،ج1،ص44)؛

قرآن کریم دارای محکماتی است که اصول کلی این کتاب شریفه را تشکیل می دهند و ریشه کلی همه آنها به توحید برمی گردد،پذیرش این کلیات از مبادی اولیه ایمانی فرد است و بدون قبول آنها فرد از اولیات ایمان دینی سلب خواهد شد.اما در این میان،متشابهات و آیات ذو وجهی وجود دارد که به تصریح آیات شریفه فهم آنها تنها از آن راسخان حقیقی در معرفت الهی است.وظیفه مؤمن طبق روایت شریفه،ایمان به این آیات است چراکه از نزد حکیمی مطلق و عالم به تمام حقائق هستی صادر شده است،اما از آنجا که او نمی تواند تکلیف قطعی خود را از این آیات دریابد،با حفظ ایمان بدان ها آن را در لوح قلب خود محفوظ نگه می دارد برخلاف منافق که این متشابهات را ابزاری برای حمله به دین و رسیدن به اهداف خود قرار می دهد.