قوت روحی و جسمی انسان

«عن إسحاق ابن عمار، و یونس، قال: سألت أبا عبد الله (علیه السلام) عن قوله عز و جل: خُذُوا ما آتَیْناکُمْ بِقُوَّةٍ أ قوة [فی‏] الأبدان، أو قوة [فی‏] القلب؟ قال: «فیهما جمیعا»(البرهان،ج1،ص231)؛از امام صادق در خصوص این آیه سؤال پرسیده شد که آیا مراد از قوت،قوت جسمی است یا روحی؟حضرت فرمودند:هر دو را شامل می شود؛بین قوای مادی و روحی انسان تأثیرات متقابل و تنگاتنگی وجود دارد به نوعی که قوت قلبی می تواند موجب بالارفتن توان جسمی و انگیزه و انرژی بیشتر گردد و همینطور وجود بیماری روحی سبب به هدر رفتن مسیر جسم خواهد شد.خداوند در آیه شریفه به نبی خود دستور می دهد که رسالت را با قوت قلب و بدن پیگیر باش؛چراکه از طرفی دین تنها قوت روحی نبوده و لزوما باید به مرحله عمل انعکاس پیدا کند و از طرفی نیز قوت انبیاء الهی در هر دو زمینه بوده؛چراکه بدون شک ایشان بالاترین قوای روحی را داشت و وجود این نوع از قوت،سبب قوت رحمانی انسان می گردد.

مغفرت گناه با محبت حقیقی امام

«سمعت أبا الحسن الرضا (علیه السلام)، فی قول الله‏ وَ قُولُوا حِطَّةٌ نَغْفِرْ لَکُمْ خَطایاکُمْ‏ فقال: «قال أبو جعفر (علیه السلام): نحن باب حطتکم»(البرهان،ج1،ص229)؛امام رضا بیان نمودند که ما اهل بیت باب حطه و مغفرت شما هستیم؛محبت به امام سبب پالایش درونی انسان گشته به میزانی که انسان را از محبت به رذیلت ها و شرور به دور نگاه داشته و به تدریج شوق به نورانیت را درون انسان ایجاد می کند.این محبت درونی به وجود معصوم نقش انقلاب گر درونی را در وجود انسان ایجاد می کند که از جهتی خمیرمایه وجود انسان را اصلاح نموده و از جهتی گذشته نامطلوب انسان را شستشو داده و خطاهای گذشته او را از بین می برد.

تقرب امام به خداوند

«قال: «إن الله أعظم و أعز و أجل و أمنع من أن یظلم، و لکنه خلطنا بنفسه، فجعل ظلمنا ظلمه، و ولایتنا ولایته، حیث یقول: إِنَّما وَلِیُّکُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِینَ آمَنُوا»(البرهان،ج1،ص224)؛خداوند متعال ائمه اطهار را از خود قرار داده و ولایت ایشان را ولایت خود و ظلم بدان ها را ظلم به خود محسوب نموده است؛امام در تقرب محض خداوند بوده به نوعی که چیزی از نفسانیت و ابعاد مادی و نفسانی در ایشان وجود ندارد و در مقام فناء تام نسبت به ذات خداوند قرار دارند.از همین روی تمامی سلوک و رفتار و سکوت ایشان مشتمل بر بندگی و توحید خداوند است و اراده آنها به غیر از اراده خداوند تعلق نمی گیرد،از همین جهت بوده که در رابطه ای دو طرفه همواره اراده خداوند همان اراده امام برشمرده شده و در احادیثی مطابق با حدیث فوق،ولایت امام ولایت خداوند و ظلم بدیشان ظلم به خداوند حساب شده است که ریشه در حقیقت داشته و هرگز این نوع انتصاب ها اموری اعتباری از جانب خداوند نیست.