پناهگاه(حصن) اهل بیت

«ثم قال رسول الله (صلى الله علیه و آله): إن ولایة علی حسنة لا یضر معها شی‏ء من السیئات‏»(البرهان،ج1،ص260)؛رسول خداوند فرمود ولایت امیرالمؤمنین حسنه ایست که چیزی از پلیدی ها بدان ضرری وارد نمی کند.در روایات متعددی از ولایت ائمه اطهار تعبیر به حصن شده که انسان را در خود مراقبت می کند،از طرفی دیگر در روایاتی کلمه توحید به عنوان پناهگاه و حصن معرفی شده است؛راز این دو تعبیر در این حقیقت است که ولایت امام عین توحید بوده و تنها مجرای هدایت بشر است به نوعی که انسان با ورود به هدایت امام و اقتداء تام بدیشان از گزند هر امر مغایر توحید و تبعیت شیطان نجات می یابد.

مغفرت گناه با محبت حقیقی امام

«سمعت أبا الحسن الرضا (علیه السلام)، فی قول الله‏ وَ قُولُوا حِطَّةٌ نَغْفِرْ لَکُمْ خَطایاکُمْ‏ فقال: «قال أبو جعفر (علیه السلام): نحن باب حطتکم»(البرهان،ج1،ص229)؛امام رضا بیان نمودند که ما اهل بیت باب حطه و مغفرت شما هستیم؛محبت به امام سبب پالایش درونی انسان گشته به میزانی که انسان را از محبت به رذیلت ها و شرور به دور نگاه داشته و به تدریج شوق به نورانیت را درون انسان ایجاد می کند.این محبت درونی به وجود معصوم نقش انقلاب گر درونی را در وجود انسان ایجاد می کند که از جهتی خمیرمایه وجود انسان را اصلاح نموده و از جهتی گذشته نامطلوب انسان را شستشو داده و خطاهای گذشته او را از بین می برد.

تقرب امام به خداوند

«قال: «إن الله أعظم و أعز و أجل و أمنع من أن یظلم، و لکنه خلطنا بنفسه، فجعل ظلمنا ظلمه، و ولایتنا ولایته، حیث یقول: إِنَّما وَلِیُّکُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِینَ آمَنُوا»(البرهان،ج1،ص224)؛خداوند متعال ائمه اطهار را از خود قرار داده و ولایت ایشان را ولایت خود و ظلم بدان ها را ظلم به خود محسوب نموده است؛امام در تقرب محض خداوند بوده به نوعی که چیزی از نفسانیت و ابعاد مادی و نفسانی در ایشان وجود ندارد و در مقام فناء تام نسبت به ذات خداوند قرار دارند.از همین روی تمامی سلوک و رفتار و سکوت ایشان مشتمل بر بندگی و توحید خداوند است و اراده آنها به غیر از اراده خداوند تعلق نمی گیرد،از همین جهت بوده که در رابطه ای دو طرفه همواره اراده خداوند همان اراده امام برشمرده شده و در احادیثی مطابق با حدیث فوق،ولایت امام ولایت خداوند و ظلم بدیشان ظلم به خداوند حساب شده است که ریشه در حقیقت داشته و هرگز این نوع انتصاب ها اموری اعتباری از جانب خداوند نیست.

ولایت ائمه اطهار در انبیاء گذشته

«وَ أَنِّی فَضَّلْتُکُمْ عَلَى الْعالَمِینَ‏ هناک، أی فعلته بأسلافکم، فضلتهم دینا و دنیا: فأما تفضیلهم فی الدین‏ لقبولهم ولایة محمد (صلى الله علیه و آله) و علی و آلهما الطیبین‏»(البرهان،ج1،ص210)؛بنی اسرائیل بر دیگر مردمان فضیلت داده شده بودند در دین و دنیای خود بدین به سبب پذیرش ولایت ائمه اطهار؛شاید در بدو نظر این تعجب حاصل گردد که ائمه اطهار پس از دوران حضرت موسی بودند چگونه از مردم آن دوران نسبت به ائمه ای که در دوره های بعد خواهند آمد و شناختی نسبت بدان ها وجود ندارد،عهد ولایت گرفته شده است؟!در پاسخ باید افزود طبق روایات متعدد ولایت ائمه طاهرین در بطن همه رسالت انبیاء الهی قرار داشته؛چراکه هدف هستی بدون ولایت ایشان محقق نمی گردد و عالم در آخرین قطعه حرکت خود به ائمه اطهار منتهی گشته تا با ظرفیت وسیع موجود در ایشان هدف و مآل از هستی به دست ایشان در دوران ظهور رقم بخورد،لذا عملا دعوت به خداوند مستلزم دعوت به وجود امام است و از غیر این مسیر نمی توان به عبودیت دست یافت.

وصول به بهشت با معیت امام

«سألت أبا عبد الله (علیه السلام) عن قول الله: أَوْفُوا بِعَهْدِی أُوفِ بِعَهْدِکُمْ‏؟ قال: «أوفوا بولایة علی فرضا من الله أوف لکم الجنة»(البرهان،ج1،ص206)؛از امام در خصوص این آیه سؤال پرسیده شد و ایشان پاسخ دادند که به ولایت امیرالمؤمنین که واجب خداوند بوده وفا کنید تا به بهشت برسید؛روایات انبوهی در خصوص رابطه بهشت و ولایت مداری وارد گشته که برخی تلقی اعتباری بودن آن را دارند،اما حقیقی ترین روابط بین عمل به ولایت معصومین و وصول به بهشت وجود دارد؛چراکه ولایت دارای مراتبی بوده و شامل ممارست بر روایات ایشان،ترویج و عمل بدان می گردد و کسی که تابع امام در قول و عمل خود باشد،فکر و رویه و سبک زندگی ای همانند ایشان خواهد داشت که همین معنی حقیقی تبعیت و اقتداء به امام است،به سبب همین اثر حقیقی و تجلی در زندگی انسان بوده که انسان می تواند با همراهی و معیت با امام به بهشت راه یابد.

انوار ائمه اطهار با انبیاء گذشته

«و إن نوحا لما رکب السفینة و خاف الغرق، قال: اللهم إنی أسألک بحق محمد و آل محمد لما نجیتنی من الغرق؛ فنجاه الله منه‏ و إن إبراهیم (علیه السلام) لما ألقی فی النار، قال: اللهم إنی أسألک بحق محمد و آل محمد لما نجیتنی منها؛ فجعلها علیه بردا و سلاما، و إن موسى لما ألقى عصاه و أوجس فی نفسه خیفة، قال: اللهم إنی أسألک بحق محمد و آل محمد لما نجیتنی‏»(البرهان،ج1،ص197)؛همه انبیاء الهی با توسل به ائمه اطهار از مشکلات رهایی یافتند.

توسل به انوار مقدس ائمه اطهار فصل مشترک همه انبیاء گذشته خصوصا رسولان اولوالعزم بوده که نشان می دهد نه تنها ایشان واقف به جایگاه و مقامات ائمه اطهار بودند،به رفعت مقامی ایشان نسبت به خود و مقام شفاعت سراسری ایشان در هستی به خوبی واقف بوده اند تا جایی که توسل بدیشان را رفع کننده هموم و غموم خود می دانستند.در حقیقت انوار ائمه اطهار مطابق با روایات متعددی،از ابتدای خلقت تاکنون همراه تمامی انبیاء بوده و ایشان را یاری می نمودند تا این انوار در عصر نبی اکرم از حالت مکتوم به نمود ظاهری تجلی پیدا نمود.

شفاعت ائمه اطهار از انبیاء

«فی قول الله عز و جل: فَتَلَقَّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ کَلِماتٍ‏ قال: «سأله بحق محمد و علی و فاطمة و الحسن و الحسین (علیهم السلام)»؛منظور از کلماتی که سبب پذیرش توبه حضرت آدم شد،توسل به ائمه اطهار بود.(البرهان،ج1،ص193)؛
همه انبیاء و اوصیاء الهی از حیث مقامات معنوی ذیل ائمه اطهار قرار می گیرند،به همین سبب از جهت شفاعت نیز زیر مجموعه ای از ایشان محسوب گشته و برای نائل شدن به مراتب بالاتر معرفتی نیازمند شفاعت و توسل به انوار ایشان هستند حتی ملائکه مقرب خداوند که مطابق با روایات متعدد با تقرب و توسل به ائمه اطهار اذن ورود به مراتب بعدی معنوی را پیدا می کند.حال سؤال این است وقتی ملائکه مقرب الهی و انبیاء عظام خداوند با توسل به ائمه طاهرین به مراتب بالاتر معنوی نائل می گردند،چگونه افرادی بدون شناخت امامت یا انکار آن خواهند توانست به حقیقت توحید برسند؟!