فطرت خداطلب انسان ها

«قال رجل لجعفر بن محمد (علیهما السلام): ما الدلیل على الله، و لا تذکر لی العالم و العرض و الجواهر؟ فقال له: «هل رکبت البحر؟» قال: نعم. قال: «فهل عصفت بکم الریح، حتى خفتم الغرق؟» قال: نعم. قال: [قال: «فهل انقطع رجاؤک من المرکب و الملاحین؟» قال: نعم.] قال: «فهل تتبعت نفسک أن ثم من ینجیک؟» قال: نعم.قال: «فإن ذاک هو الله سبحانه و تعالى، قال الله: عز و جل: ضَلَّ مَنْ تَدْعُونَ إِلَّا إِیَّاهُ‏ و إِذا مَسَّکُمُ الضُّرُّ فَإِلَیْهِ تَجْئَرُون‏»(البرهان،ج1،ص106)؛

از جمله دلائل متقن قرآن کریم بر وجود خداوند،برهان فطری وجود حق تعالی نزد هر انسانی است؛چراکه هر انسان درون خود،گرایش به خداوند و قرب درونی با او را احساس می نماید،هرچند ممکن است در شئونات مختلف زندگی خود در مصادیق خداوندگاری خود به اشتباه بیفتد.بر همین اساس،امام زمان اوج محنت را از واضح ترین دلائل نزد هر نفسی برای احساس خداوند می دانند؛چراکه فرد هرچند مشرک و مادی گرا،در این لحظه همانند لحظه غرق شدن خود را از همه امور منقطع دیده و به صورتی ناخودآگاه خود را معطوف و روان به سمت معبود خود می بیند،ولو او پس از نجات یافتن باز گرفتار حجاب غفلت شده و به مرتبه اولیه خود بازگردد.