ولایت ائمه اطهار در انبیاء گذشته

«وَ أَنِّی فَضَّلْتُکُمْ عَلَى الْعالَمِینَ‏ هناک، أی فعلته بأسلافکم، فضلتهم دینا و دنیا: فأما تفضیلهم فی الدین‏ لقبولهم ولایة محمد (صلى الله علیه و آله) و علی و آلهما الطیبین‏»(البرهان،ج1،ص210)؛بنی اسرائیل بر دیگر مردمان فضیلت داده شده بودند در دین و دنیای خود بدین به سبب پذیرش ولایت ائمه اطهار؛شاید در بدو نظر این تعجب حاصل گردد که ائمه اطهار پس از دوران حضرت موسی بودند چگونه از مردم آن دوران نسبت به ائمه ای که در دوره های بعد خواهند آمد و شناختی نسبت بدان ها وجود ندارد،عهد ولایت گرفته شده است؟!در پاسخ باید افزود طبق روایات متعدد ولایت ائمه طاهرین در بطن همه رسالت انبیاء الهی قرار داشته؛چراکه هدف هستی بدون ولایت ایشان محقق نمی گردد و عالم در آخرین قطعه حرکت خود به ائمه اطهار منتهی گشته تا با ظرفیت وسیع موجود در ایشان هدف و مآل از هستی به دست ایشان در دوران ظهور رقم بخورد،لذا عملا دعوت به خداوند مستلزم دعوت به وجود امام است و از غیر این مسیر نمی توان به عبودیت دست یافت.

انوار ائمه اطهار با انبیاء گذشته

«و إن نوحا لما رکب السفینة و خاف الغرق، قال: اللهم إنی أسألک بحق محمد و آل محمد لما نجیتنی من الغرق؛ فنجاه الله منه‏ و إن إبراهیم (علیه السلام) لما ألقی فی النار، قال: اللهم إنی أسألک بحق محمد و آل محمد لما نجیتنی منها؛ فجعلها علیه بردا و سلاما، و إن موسى لما ألقى عصاه و أوجس فی نفسه خیفة، قال: اللهم إنی أسألک بحق محمد و آل محمد لما نجیتنی‏»(البرهان،ج1،ص197)؛همه انبیاء الهی با توسل به ائمه اطهار از مشکلات رهایی یافتند.

توسل به انوار مقدس ائمه اطهار فصل مشترک همه انبیاء گذشته خصوصا رسولان اولوالعزم بوده که نشان می دهد نه تنها ایشان واقف به جایگاه و مقامات ائمه اطهار بودند،به رفعت مقامی ایشان نسبت به خود و مقام شفاعت سراسری ایشان در هستی به خوبی واقف بوده اند تا جایی که توسل بدیشان را رفع کننده هموم و غموم خود می دانستند.در حقیقت انوار ائمه اطهار مطابق با روایات متعددی،از ابتدای خلقت تاکنون همراه تمامی انبیاء بوده و ایشان را یاری می نمودند تا این انوار در عصر نبی اکرم از حالت مکتوم به نمود ظاهری تجلی پیدا نمود.