ابواب توحید خداوند
«الطبرسی فی (الاحتجاج): عن الأصبغ بن نباتة، قال: کنت جالسا عند أمیر المؤمنین (علیه السلام) فجاءه ابن الکواء، فقال: یا أمیر المؤمنین، [من البیوت فی] قول الله عز و جل وَ لَیْسَ الْبِرُّ بِأَنْ تَأْتُوا الْبُیُوتَ مِنْ ظُهُورِها وَ لکِنَّ الْبِرَّ مَنِ اتَّقى وَ أْتُوا الْبُیُوتَ مِنْ أَبْوابِها؟
فقال (علیه السلام): «نحن البیوت التی أمر الله بها أن تؤتى من أبوابها، نحن باب الله و بیوته التی یؤتى منها، فمن بایعنا و أقر بولایتنا فقد أتى البیوت من أبوابها، و من خالفنا و فضل علینا غیرنا فقد أتى البیوت من ظهورها»(البرهان،ج1،ص408)؛
عبودیت خداوند همانند برخی امور نبوده که از طرق متعدد قابل دستیابی باشد،بلکه در این طریق به هر میزانی که از قالب اصلی و تنها راه مستقیم دوری یا غفلت شود،به همان میزان عبودیت تحت شعاع قرار خواهد گرفت.بر همین اساس بوده که انبوهی از روایات و آیات شریفه،سبیل نجات را در یک مسیر معرفی نمود و برخلاف تعبیر ظلمات،همواره تعبیر مفرد نور به کار رفته است.امام،همین تنها بستر رسیدن به عبودیت است که به دلیل خلوص محض در ذات خداوند،کسی به میزان ایشان،به رتبه قربی نائل نیامده است و از آنجا که عبودیت ایشان تام و محض بوده،مسیری فراتر از ایشان در عبودیت متصور نبوده که ایشان درمانده از آن باشند،از همین روی،تنها باب نجات امت و بابی که می توان به خداوند و توحید راه یافت،راه امام و تبعیت تام از ایشان در تمامی ابعاد است.