علم امام
«علی بن إبراهیم، قال: نزلت فی أمیر المؤمنین (علیه السلام) لقول رسول الله (صلى الله علیه و آله): «أنا مدینة العلم، و علی بابها و لا تأتوا المدینة إلا من بابها».(البرهان،ج1،ص409)؛
آنچه از معنی علم در آیات و روایات،مد نظر بوده مغایر با معنی متعارف بیرونی است بلکه مراد از علم در شریعت در غالب موارد،حقیقت نورانیت و معرفتی است که موجب انشراح قلب و توسعه وجودی انسان می گردد.این معرفت تنها در مسیر شناخت خداوند رخ خواهد داد و انسان به میزانی که نور جامع هستی(نور خداوند)تقرب یابد به میزان بیشتری به این شهود و علم راه پیدا خواهد کرد؛«إِنَّ الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ مِنْ قَبْلِهِ إِذا یُتْلى عَلَیْهِمْ یَخِرُّونَ لِلْأَذْقانِ سُجَّدا»(اسراء،آیه 107).بر همین اساس،شهر و جامعیت علم تنها در وجود نبی اکرم قرار داشته و هیچ علمی خارج از وجود مبارک ایشان که حائز تمام نورانیت بوده متصور نیست،امیرالمؤمنین نیز که دارای ولایت رسول خداوند بوده باب و نقطه مرکزی این علم بوده و در وفات رسول اکرم و فقدان ظاهری ایشان،امکان دریافت علم بدون تلقی از ائمه طاهرین میسر نخواهد بود.
