ایمان به غیب در دوران غیبت
«حدثنا أحمد بن محمد بن عیسى، عن عمر بن عبد العزیز، عن غیر واحد من أصحابنا، عن داود بن کثیر الرقی، عن أبی عبد الله (علیه السلام) فی قوله عز و جل: الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ. قال: «من آمن بقیام القائم (علیه السلام) أنه حق»(البرهان،ج1،ص124)؛
در روایات متعددی غیب الهی به موارد گوناگونی تعبیر شده که از آن جمله معارف الهی،توحید و...بوده و در تعبیری متفاوت غیب خداوند به دوران غیبت و حضرت ولی عصر تعبیر شده است که نشان می دهد وجود مقدس امام،غیب تام الهی است و تجلی تمامی معارفی است که در ملکوت هستی وجود دارد اما از آنجا که این تجلی تنها با ایمان حقیقی به خداوند و کمال ایمانی برای فرد قابل ادراک است،وجود امام نیز غیب خداوند خوانده شده است.ایمان به این غیب در دورانی که وجود ظاهری امام نیز قابل مشاهده نیست،به مراتب دشوارتر خواهد بود،از همین روی مؤمن به امام در دوران غیبت همانند کسی است که در کنار نبی خداوند شمشسر زده و زیر خیمه ایشان به شهادت می رسد.
