اشراق با قرآن کریم

                            

پناهگاه(حصن) اهل بیت

«ثم قال رسول الله (صلى الله علیه و آله): إن ولایة علی حسنة لا یضر معها شی‏ء من السیئات‏»(البرهان،ج1،ص260)؛رسول خداوند فرمود ولایت امیرالمؤمنین حسنه ایست که چیزی از پلیدی ها بدان ضرری وارد نمی کند.در روایات متعددی از ولایت ائمه اطهار تعبیر به حصن شده که انسان را در خود مراقبت می کند،از طرفی دیگر در روایاتی کلمه توحید به عنوان پناهگاه و حصن معرفی شده است؛راز این دو تعبیر در این حقیقت است که ولایت امام عین توحید بوده و تنها مجرای هدایت بشر است به نوعی که انسان با ورود به هدایت امام و اقتداء تام بدیشان از گزند هر امر مغایر توحید و تبعیت شیطان نجات می یابد.

قوت روحی و جسمی انسان

«عن إسحاق ابن عمار، و یونس، قال: سألت أبا عبد الله (علیه السلام) عن قوله عز و جل: خُذُوا ما آتَیْناکُمْ بِقُوَّةٍ أ قوة [فی‏] الأبدان، أو قوة [فی‏] القلب؟ قال: «فیهما جمیعا»(البرهان،ج1،ص231)؛از امام صادق در خصوص این آیه سؤال پرسیده شد که آیا مراد از قوت،قوت جسمی است یا روحی؟حضرت فرمودند:هر دو را شامل می شود؛بین قوای مادی و روحی انسان تأثیرات متقابل و تنگاتنگی وجود دارد به نوعی که قوت قلبی می تواند موجب بالارفتن توان جسمی و انگیزه و انرژی بیشتر گردد و همینطور وجود بیماری روحی سبب به هدر رفتن مسیر جسم خواهد شد.خداوند در آیه شریفه به نبی خود دستور می دهد که رسالت را با قوت قلب و بدن پیگیر باش؛چراکه از طرفی دین تنها قوت روحی نبوده و لزوما باید به مرحله عمل انعکاس پیدا کند و از طرفی نیز قوت انبیاء الهی در هر دو زمینه بوده؛چراکه بدون شک ایشان بالاترین قوای روحی را داشت و وجود این نوع از قوت،سبب قوت رحمانی انسان می گردد.

مغفرت گناه با محبت حقیقی امام

«سمعت أبا الحسن الرضا (علیه السلام)، فی قول الله‏ وَ قُولُوا حِطَّةٌ نَغْفِرْ لَکُمْ خَطایاکُمْ‏ فقال: «قال أبو جعفر (علیه السلام): نحن باب حطتکم»(البرهان،ج1،ص229)؛امام رضا بیان نمودند که ما اهل بیت باب حطه و مغفرت شما هستیم؛محبت به امام سبب پالایش درونی انسان گشته به میزانی که انسان را از محبت به رذیلت ها و شرور به دور نگاه داشته و به تدریج شوق به نورانیت را درون انسان ایجاد می کند.این محبت درونی به وجود معصوم نقش انقلاب گر درونی را در وجود انسان ایجاد می کند که از جهتی خمیرمایه وجود انسان را اصلاح نموده و از جهتی گذشته نامطلوب انسان را شستشو داده و خطاهای گذشته او را از بین می برد.

تقرب امام به خداوند

«قال: «إن الله أعظم و أعز و أجل و أمنع من أن یظلم، و لکنه خلطنا بنفسه، فجعل ظلمنا ظلمه، و ولایتنا ولایته، حیث یقول: إِنَّما وَلِیُّکُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِینَ آمَنُوا»(البرهان،ج1،ص224)؛خداوند متعال ائمه اطهار را از خود قرار داده و ولایت ایشان را ولایت خود و ظلم بدان ها را ظلم به خود محسوب نموده است؛امام در تقرب محض خداوند بوده به نوعی که چیزی از نفسانیت و ابعاد مادی و نفسانی در ایشان وجود ندارد و در مقام فناء تام نسبت به ذات خداوند قرار دارند.از همین روی تمامی سلوک و رفتار و سکوت ایشان مشتمل بر بندگی و توحید خداوند است و اراده آنها به غیر از اراده خداوند تعلق نمی گیرد،از همین جهت بوده که در رابطه ای دو طرفه همواره اراده خداوند همان اراده امام برشمرده شده و در احادیثی مطابق با حدیث فوق،ولایت امام ولایت خداوند و ظلم بدیشان ظلم به خداوند حساب شده است که ریشه در حقیقت داشته و هرگز این نوع انتصاب ها اموری اعتباری از جانب خداوند نیست.

ولایت ائمه اطهار در انبیاء گذشته

«وَ أَنِّی فَضَّلْتُکُمْ عَلَى الْعالَمِینَ‏ هناک، أی فعلته بأسلافکم، فضلتهم دینا و دنیا: فأما تفضیلهم فی الدین‏ لقبولهم ولایة محمد (صلى الله علیه و آله) و علی و آلهما الطیبین‏»(البرهان،ج1،ص210)؛بنی اسرائیل بر دیگر مردمان فضیلت داده شده بودند در دین و دنیای خود بدین به سبب پذیرش ولایت ائمه اطهار؛شاید در بدو نظر این تعجب حاصل گردد که ائمه اطهار پس از دوران حضرت موسی بودند چگونه از مردم آن دوران نسبت به ائمه ای که در دوره های بعد خواهند آمد و شناختی نسبت بدان ها وجود ندارد،عهد ولایت گرفته شده است؟!در پاسخ باید افزود طبق روایات متعدد ولایت ائمه طاهرین در بطن همه رسالت انبیاء الهی قرار داشته؛چراکه هدف هستی بدون ولایت ایشان محقق نمی گردد و عالم در آخرین قطعه حرکت خود به ائمه اطهار منتهی گشته تا با ظرفیت وسیع موجود در ایشان هدف و مآل از هستی به دست ایشان در دوران ظهور رقم بخورد،لذا عملا دعوت به خداوند مستلزم دعوت به وجود امام است و از غیر این مسیر نمی توان به عبودیت دست یافت.

اثر صبر بر حیات انسان

صبر یکی از کلیدی ترین و محوری ترین اصول برای رسیدن انسان به کمال و بندگی انسان است؛چراکه به نص قرآن کریم در بسیاری از اوقات،تقدیرات به سبب عدم اطلاع انسان مورد اعتراض او قرار می گیرد در حالی که خیرکثیر در آن قرار دارد؛«فعَسى‏ أَنْ‏ تَکْرَهُوا شَیْئاً وَ یَجْعَلَ‏ اللَّهُ‏ فِیهِ‏ خَیْراً کَثِیرا»(نساء،آیه19)؛    از همین روی در روایات بر فضائل بی شمار صبر تأکید گشته و خداوند متعال همواره انبیاء اولوالعزم خود را به صبر دعوت نموده است.عباداتی که در دین تشریع گشته نیز در همین راستاست تا توان صبر انسان در برابر مقدرات بالا رفته و با بالارفتن بینش صحیح نسبت به حقائق عالم،رضایت انسان به این امور افزوده گردد همانند روزه که در خصوص آن بیان شده است؛«عن أبی عبد الله (علیه السلام)، فی قول الله عز و جل: وَ اسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ. قال: «الصبر: الصیام»(البرهان،ج1،ص208).

وصول به بهشت با معیت امام

«سألت أبا عبد الله (علیه السلام) عن قول الله: أَوْفُوا بِعَهْدِی أُوفِ بِعَهْدِکُمْ‏؟ قال: «أوفوا بولایة علی فرضا من الله أوف لکم الجنة»(البرهان،ج1،ص206)؛از امام در خصوص این آیه سؤال پرسیده شد و ایشان پاسخ دادند که به ولایت امیرالمؤمنین که واجب خداوند بوده وفا کنید تا به بهشت برسید؛روایات انبوهی در خصوص رابطه بهشت و ولایت مداری وارد گشته که برخی تلقی اعتباری بودن آن را دارند،اما حقیقی ترین روابط بین عمل به ولایت معصومین و وصول به بهشت وجود دارد؛چراکه ولایت دارای مراتبی بوده و شامل ممارست بر روایات ایشان،ترویج و عمل بدان می گردد و کسی که تابع امام در قول و عمل خود باشد،فکر و رویه و سبک زندگی ای همانند ایشان خواهد داشت که همین معنی حقیقی تبعیت و اقتداء به امام است،به سبب همین اثر حقیقی و تجلی در زندگی انسان بوده که انسان می تواند با همراهی و معیت با امام به بهشت راه یابد.